Nee!

Het is gedaan. Het is gebeurd. Het is over. Het is over en uit. Mijn dochter heeft nu officieël de kont in de krib gegooid. Twee jaar lang heb ik ervan genoten. Ik vond het heerlijk om haar aan te kleden. Iedere ochtend stond ik mezelf te verlekkeren voor haar kast en liet ik al mijn creativiteit erop los. Ze vond alles prima, gaf nooit geen kick. Het leukste vond ze dierenkleding, dat bezorgde ons extra veel lol. Ik dacht nog, mij gebeurd dit niet. Wij slaan deze periode over. Wat was ik naïef. Mijn Doutzen vindt alles goed en leuk wat ik haar aantrek. Tsjaa, zeg maar gerust, vónd het goed en vónd het leuk. Ze is omgeslagen als het weer. Ze roept al NEE als ik alleen al de kastdeur opentrek. Ik geef toe, het is even wennen, maar ik leg me erbij neer. Het is nu een kwestie van hopen. Hopen dat haar smaak een beetje leuk is. Hopen dat haar smaak een beetje dezelfde is als die van mij. Ik denk dat elke mama die hoop heeft. Heb ik gelijk of niet? Zeg eens eerlijk? 
Het belangrijkste vind ik dat een kind zich prettig voelt in zijn of haar kleren. Wat die kleren dan ook zijn. Hoe het er dan ook uitziet. Wat die smaak dan ook is. Eén blik zegt vaak al genoeg. En ik weet ook wel dat het Doutzen nu niet om de kleding zelf gaat, of dat ze nú al een bepaalde smaak heeft. Het gaat haar om die dikke vette NEE, die ze graag aan haar moedertje wil verkopen. Héél gezond lijkt me en daar word ik blij van 🙂  Voor de rubriek ‘Free to Copy’ zal ik opzoek gaan naar andere kindertjes, binnenkort daarover meer!