Kinderen! Wat zijn ze leuk hè! Maar soms zijn ze zo onvoorspelbaar als het weer. Altijd boordevol verrassingen. Denk je ze net op je duimpje te kennen, weten ze je toch weer stom te verbazen! Hebben jullie dat nou ook?
Oliver-tje dus. Mijn zoon, net twee geworden. Dat is er eentje hoor. Zo’n schatje! Maar kom je aan zijn vossenjas? Dan kom je aan hem. Oh, oh, oh. Zijn vossenjas, dat is dus wel een dingetje.
Vorig jaar had ik een mooie winterjas voor hem gescoord, degelijk ding en niet goedkoop. Niks aan het handje, werd door hem met veel liefde gedragen. Tot ‘de vossenjas’ in huis kwam. Dé vossenjas !
Het gebeurde dus zo. Ik was met Doutzen gaan shoppen bij Primark. Die winkel is als een soort attractie voor haar. Zoveel roze, glitters, frozen en andere oogstrelende kindermode. Een walhalla voor mijn zes-jarige dochter die echt super dol is op kleding én op shoppen! Ik hoef ‘m hier niet in te koppen. Dat mogen jullie zelf doen 😉 En tussen al dat glittergeweld en alle andere leuke girly hebbedingetjes, zagen we hem. Daar hing ie hoor! Als de dag van gisteren, ik zie het nog precies voor me! Hij zag er warm uit. Gevoerd. Zacht van binnen. Een stoere kleur. En helemaal vol met vosjes. Wat? En dat voor 5 euro? Afgeprijsd. Van 13 naar 5 euro. Ronduit belachelijk! Ik dacht nog, dat kan nooit goed zijn. Maar voor 5 euro wilde ik het toch wel proberen. Erg hè!
En verder niet over nagedacht, ook niet bedacht dat Oliver zó verliefd zou worden op zijn vossenjas. Maar het gebeurde dus wel. Oliver en zijn vossenjas, ZIJN vossenjas. Onafscheidelijk. Ik had die andere jas – dat veel duurdere exemplaar – dus echt veel beter niet kunnen kopen. Zelfs zijn zomerjas is ongedragen aan de kapstok blijven hangen. Doodzonde. Zelfs deze zomer, toen het buiten 30 graden was, wilde meneer nog steeds met zijn vossenjas naar buiten. Niet normaal toch? Snappen jullie dat nou?
En ik had het kunnen weten hè, toen ik twee maanden geleden in Madrid met een nieuwe jas voor Oliver in mijn handen stond. Ik had natuurlijk kunnen weten dat ie daar he-le-maal niets van moest hebben. Niets! Dat ik die jas wat hem betreft met het eerste de beste vliegtuig terug kon sturen naar Madrid. Maar ik vond het dus zo’n grappige jas omdat het echt precies de kopie was van Papa’s jas. En dat zag ik dus helemaal voor me. Hoe Oliver en Papa, met dezelfde felgekleurde jas over straat zouden lopen. Leuk geprobeerd, maar kansloos. Zelfs de meest overdreven enthousiaste aanmoedigingen – je kent ze vast wel – want je moet toch wat hè om je kleine dreumes te overtuigen,- waaauuuwww Oliver, kijk Oliver, nét als Papa, kijk Oliver nét als Papa, zó leuk- aangemoedigd door drie man (vader, moeder en zus) haalden niets uit. Helemaal niets.
Ik dacht hem net te kennen. Hij wilde maar één ding. Zijn V-O-S-S-E-N-J-A-S
Tot dit weekend. Ik was stom verbaasd. Snap jij dat nou? 😉
